Yule (spreek uit als Joel) is van oorsprong een Keltisch feest, dat wordt gevierd op het meest donkere moment van het jaar, de midwinternacht. Tijdens Samhain maakte de natuur zich op voor de rust. Tijdens Yule, het diepste donker, wordt de eerste kiem voor de komst van het licht gevierd. In het diepste donker schijnt zelfs het kleinste lichtje helder.
Een tijd van samenkomen
Yule is van oudsher al een tijd om samen te komen, te eten en te drinken. In het diepste donker van het jaar is het belangrijk om met familie en vrienden samen te zijn. De Yule tijd is van oudsher ook de tijd dat er in Nederland op de midwinterhoorn werd geblazen. Een oude Germaanse traditie die tegenwoordig op gekerstende wijze nieuw leven is ingeblazen. Tegenwoordig blaast men de midwinterhoorn gedurende de adventstijd. Op deze manier wil men het kerstkindje Jezus welkom heten op aarde.
Midwinterhoorn blazen heeft echter veel oudere heidense wortels. Ver voor de Kerstening werd de midwinterhoorn al geblazen om het licht wakker te roepen om het leven in de aarde te doen ontwaken. Door op het donkerste moment het licht wakker te roepen konden de dagen weer lengen. Het midwinterhoornblazen was oorspronkelijk een ritueel rondom de landbouw.
De midwintertijd was ook toen al tijd om het huis te versieren en samen te zijn. Hulst en takken van naaldbomen zijn symbolen voor eeuwig durend groen en de levende natuur. Of het nu heidens of Christelijk is, de donkerste tijd van het jaar is altijd al een tijd van feest en samenzijn geweest. Het is waarschijnlijk altijd al een tijd zijn geweest van nieuwe plannen en voorbereidingen. Vroeger om je voor te bereiden op het nieuwe landbouwseizoen, tegenwoordig om goede voornemens voor het nieuw jaar te maken.
